ارتودنسی دندان ایمپلنت شده در افرادی کاربرد دارد که هم دندان از دست رفته دارند و هم مایل به اصلاح طرح لبخند هستند. در اینجا از هر دو درمان ایمپلنت دندان و ارتودنسی استفاده می شود. در واقع ارتودنسی دندان ایمپلنت شده زمانی کاربرد دارد که علاوه بر لزوم صاف کردن دندان ها، دندان غائب نیز وجود دارد.
بهم ریختگی و نامرتبی دندان ها را می توان با استفاده از ارتودنسی درمان کرد. کاشت دندان نیز راهکار مناسبی برای دندان غائب است. سوالی که در اینجا وجود دارد اینست آیا می توان قبل از کاشت دندان یا ایمپلنت به درمان ارتودنسی پرداخت یا خیر؟ سازگاری بریس با ایمپلنت از عمده نگرانی هاست. در اینجا قصد داریم در خصوص ایمپلنت دندان توضیحاتی ارائه کنیم و سپس به اثربخشی آن روی درمان ارتودنسی بپردازیم.
ارتودنسی در هر سنی برای رفع ناهنجاری لازم و ضروری است. با استفاده از آن می توان به رفع نامرتبی دندان ها پرداخت. مشکلاتی از قبیل به هم فشردگی دندان ها، اختلال بایت و کج بودن شدید دندان ها با استفاده از این درمان قابل اصلاح است. در برخی از بیماران که دندان از دست رفته داشته و دچار نامرتبی دندان ها نیز هستند، هم باید از ارتودنسی استفاده کرد و هم کاشت ایمپلنت دندان .
ایمپلنت جایگزین دندان های آسیب دیده یا از دست رفته است. ایمپلنت ها برای جایگزینی دندان در فک قرار گرفته و سپس تاج دندان مصنوعی روی آن قرار می گیرد. این بخش در معرض دید قرار داشته و عملکرد آن شبیه دندان طبیعی است. امروزه انتخاب ایمپلنت ها به وسیله بیمار صورت گرفته و بقدری خوب ساخته می شوند که هیچکس پی به مصنوعی بودن آن نمی برد. این دندان بزودی جزئی از دندان های طبیعی خواهد شد و فرد فراموش خواهد کرد که این دندان خود او نیست.
ایمپلنت ها مزایای متعددی برای فرد به همراه می آورد که در اینجا به برخی از آن ها اشاره می شود:
دلایل مختلفی وجود دارد که می تواند عامل از دست رفتن دندان باشد. بعضی اوقات دندان های طبیعی به درستی رشد نکرده یا دندان به دلیل پوسیدگی بسیار زیاد از دست می رود. بیماری لثه نیز یکی از عواملی است که نباید نادیده گرفته شود. عفونت لثه نیز از جمله دلایلی است که نقش به سزایی در از دست دادن دندان می تواند باشد. عوامل خطرساز دیگر از این قرارند:
در ایمپلنت با استفاده از رادیولوژی از دندان غائب و لثه فرد عکس گرفته می شود. با ارتودنسی می توان به راحتی فضای خالی دندان افتاده را پوشاند و پر کرد. در صورتی که فرد با شلوغی دندان یا ازدحام دندانی مواجه باشد، استفاده از ارتودنسی گزینه بسیار خوبی برای پرکردن فضای خالی دندان خواهد بود.
مواردی وجود دارد که فرد هم به ایمپلنت نیاز داشته باشد و هم به ارتودنسی. توصیه بر اینست که ابتدا ارتودنسی را انجام دهد. چون با قرارگیری ایمپلنت در داخل دهان، همانند دندان معمولی قادر به حرکت نخواهد بود. ایمپلنت به فک ثابت شده و هیچ چیز نمی تواند آن را جابجا کند. در اکثر بیماران با ارتودنسی دندان می توان فضای خالی برای دندان جدید باز کرده و ریشه دندان های مجاور را به جایگاه درست هدایت کرد.
بطور کلی با اینکه متخصص ارتودنسی می تواند دندان های مجاور ایمپلنت را به حرکت درآورد اما بطور معمول انجام ارتودنسی و مرتب کردن دندان ها ارجح تر است. اگر بیمار فاقد یک یا چند دندان باشد، بطور موقتی از دندان مصنوعی استفاده می شود تا فضای خالی پر شود. لازم است در برخی از بیماران قبل از انجام ایمپلنت ارتودنسی انجام شود. بدین ترتیب فضای مورد نیاز برای دندان جدید به وجود آمده و ریشه دندان های مجاور در وضعیت درست قرار می گیرند.
این مقاله هم به درد شما می خورد: هزینه دندان مصنوعی
این امکان وجود دارد که انجام ایمپلنت پیش از شروع ارتودنسی کار بهتری باشد. اگر دندان های مجاور دندان ایمپلنت شده به ارتودنسی نیاز نداشته باشند، از اینرو ایمپلنت قبل از نصب براکت ها، جاگیر می شود. به طور کلی، از آن جا که ایمپلنت دارای طول عمر بالایی است، می تواند با دستگاه ارتودنسی باعث سرعت بخشی یا بهبود تأثیر درمان ارتودنسی شود.
در واقع ایمپلنت قابل حرکت دادن نیست. اما اگر ایمپلنت در محل درست قرار گرفته باشد، متخصص ارتودنسی می تواند دندان های مجاور را با کمک ارتودنسی ثابت یا متحرک جابه جا کند. حتی اگر چند ایمپلنت در دهان فرد وجود داشته باشد، باز هم هیچ محدودیتی برای انجام ارتودنسی وجود ندارد.
در صورتی که ایمپلنت در جای درست قرار نگرفته باشد و بعد از ارتودنسی هم ردیف با دندان ها نباشد، بعد از به پایان رسیدن دوره درمان می توان آن را تعویض کرد. در اینجا تعویض روکش ایمپلنت کافی است. نیازی نیست که کل ایمپلنت تعویض شود. اگر ارتودنسی به دندان های مجاور ایمپلنت نیاز نداشته باشد، می توان ایمپلنت را پیش از ارتودنسی انجام داد.
تجهیزات و دستگاه ارتودنسی هنگامی تأثیرگذار خواهد بود که بتواند نیروی لازم برای حرکت دندان ها را به آن ها وارد کند. اگر فرد چند دندان نداشته باشد، هیچ نگهدارنده ای برای وسایل ارتودنسی وجود نخواهد داشت.
در اینجا ایمپلنت بسیار کاربردی است. بعد از جایگزین شدن ایمپلنت به جای دندان از دست رفته، می توان دستگاه ارتودنسی را روی آن قرار داد.
با کمک دستگاه ارتودنسی فضای مورد نیاز برای کاشت دندان فراهم می شود. دندان های مجاور دندان غائب به طرف فضای خالی حرکت کرده و بدین ترتیب فضای کافی برای ایمپلنت باقی نخواهد ماند. در این وضعیت، فضای لازم برای تغییر وضعیت دندان های کج شده مجاور ایجاد شده و دندان ها مرتب می شوند. نهایتاً ظاهر دندان ها و عملکرد آن ها بهبود یافته و رعایت بهداشت دهان و دندان آسان تر می شود.
از مینی ایمپلنت برای از بین بردن فضای دندان غائب می توان استفاده کرد. در این حالت، ایمپلنت بطور مستقیم در فک قرار می گیرد تا وسایل ارتودنسی بتوانند روی آن قرار گرفته و درمان ارتودنسی بهتر انجام شود.